Spośród wszystkich podgatunków pelargonii najczęstszy jest strefowy. Powszechna popularność zawdzięcza swojej trwałości i obfitemu, długiemu kwitnieniu. Przy dobrej pielęgnacji i regularnym przycinaniu pelargonia nie traci efektu dekoracyjnego nawet przez 20 lat. W warunkach naturalnych rozciąga się do 1 m. W mieszkaniach tworzy zwarte krzewy nieprzekraczające pół metra. W miarę wzrostu dolna część pędów staje się zdrewniała.
Opis i odmiany
Ten rodzaj pelargonii otrzymał nazwę „strefowy” ze względu na specjalne zabarwienie liści. W zależności od odmiany wzdłuż krawędzi liści biegnie jaśniejszy lub ciemniejszy pas. Niektóre odmiany są ozdobione plamami o czerwono-brązowym lub fioletowym odcieniu.
Liście są w większości zaokrąglone, pokryte krótkim puchem. Pędy mocne, dobrze rozgałęzione. Najpopularniejszym odcieniem kwiatów jest czerwień, ale istnieje wiele odmian hybrydowych z kwiatostanami w różnych kolorach. Kwiatostany są gęste w postaci bujnej czapki.
Odmiany hybrydowe są dość wysokie i karłowate. Wysokie odmiany są czasami formowane w formie standardowego drzewa. Modelowanie łatwo się układa, po przycięciu nie choruje.
Liście pelargonii strefowej wydzielają ostry specyficzny zapach. Niektórzy uważają to za przyjemne, innym bardzo się to nie podoba. Ostry zapach można nazwać jedną z niewielu wad pelargonii.
Podstawowa opieka
Jest to roślina bezpretensjonalna, łatwa w uprawie. Przestrzeganie podstawowych zasad pielęgnacji gwarantuje jej wysoką dekoracyjność, bujne i długie kwitnienie.
- Oświetlenie. Wszystkie rodzaje i odmiany pelargonii wymagają światła. W słabym świetle nie kwitną ani nie tworzą niewielkiej liczby szypułek. Również przy braku światła gałęzie stają się cienkie i słabe, liście są małe i wyblakłe, a charakterystyczny kolor zanika. Dolna część łodygi jest odsłonięta. Pelargonia najlepiej rośnie i kwitnie na południowym oknie. Nie boi się otwartego słońca – do pełnego rozwoju musi otrzymywać światło słoneczne przez co najmniej cztery godziny dziennie. Cień tylko w bardzo upalne dni. Zimą pożądane jest sztuczne oświetlenie poprzez umieszczenie lamp na wysokości 10 cm nad rośliną.
- Temperatura. Odnosi się do roślin ciepłolubnych, nie wytrzymuje temperatur poniżej 8 ° C. Latem za optymalną temperaturę uważa się 20-23˚С w ciągu dnia, w nocy od 13 do 15˚С. Intensywne upały niekorzystnie wpływają na układanie pąków kwiatowych. Jeśli temperatura często wzrasta powyżej 30 ° C, kwitnienie ustanie. Zimą przestrzegają chłodniejszych warunków przetrzymywania: w dzień 18-20˚С, w nocy 12-13˚С. Kwiat jest odgrodzony od zimnego szkła, unika się przeciągów.
- Podlewanie. Zaleca się podlewanie umiarkowanie, ale regularnie. Po wyschnięciu liście natychmiast żółkną i więdną, przy nadmiarze wilgoci korzenie szybko gniją. Lepiej jest podlewać rano, po odczekaniu do wyschnięcia wierzchniej warstwy gleby. Zimą częstotliwość podlewania jest zminimalizowana – wystarczy raz na dwa tygodnie.
- Wilgotność powietrza. Pelargonia nie wymaga dużej wilgotności. Opryskiwanie to niepożądana procedura. Na aksamitnych liściach z wody mogą pozostać brzydkie plamy. Wzrost wilgotności jest wymagany tylko w okresie grzewczym, w pobliżu akumulatorów. Garnek pelargonii umieszcza się na tacy z mokrymi kamykami.
- Najlepszy opatrunek. Pelargonię można nawozić złożonym preparatem o wysokiej zawartości potasu i fosforu. Wpłynie to korzystnie na kwitnienie. Wybierając nawóz, zwracają uwagę na stężenie azotu – powinno być minimalne. Brak składników odżywczych prowadzi do chlorozy liści. Pelargonia dobrze rośnie i kwitnie, jeśli jest karmiona nawozem do pomidorów. Dobry efekt daje wprowadzenie leku „Kemira-Lux”. W okresie wzrostu i kwitnienia nawozy można stosować co tydzień, ale dawkę należy zmniejszyć od dwóch do trzech razy. Zimą wystarczy jeden opatrunek na miesiąc.
- Gleba. Skład gleby nie powinien zawierać zbyt dużej ilości próchnicy, materii organicznej. W glebie bogatej w materię organiczną szybko gromadzi się zielona masa, kwitnienie słabnie. Główne wymagania dotyczące jakości podłoża to kruchość i oddychalność. Możesz użyć gleby do kaktusów, dodając do niej trochę perlitu lub wymieszać piasek, darń, próchnicę i ziemię liściastą w równych proporcjach. Przydatnym dodatkiem jest kruszony węgiel drzewny. Zapobiega gniciu korzeni z powodu przepełnienia.
- Przenosić. Kiełkowanie korzeni przez otwory drenażowe jest sygnałem do przeszczepu. Częstotliwość przeszczepów zależy od intensywności wzrostu danego kwiatu. Możesz przesadzić w dowolnym miesiącu sezonu wegetacyjnego. Młode, aktywnie rosnące pelargonie przesadza się dwa razy w roku. Garnek zajmuje trochę więcej – półtora do dwóch centymetrów. Przy nadmiarze przestrzeni pelargonia nie kwitnie. Wybierane są doniczki gliniane – nie zakłócają pełnego oddychania systemu korzeniowego.
Podczas kwitnienia suszone kwiaty i liście należy usunąć. Wydłuża to czas kwitnienia, zapobiega rozwojowi chorób grzybiczych.
Przycinanie i kształtowanie
Aby nadać krzakowi zgrabny kształt, powstaje obfite i długie kwitnienie, pelargonia. Stosowane są dwie metody – przycinanie i szczypanie.
Szczypanie polega na usunięciu punktu wzrostu. Wierzchołki są ściśnięte, aby wykształcić młode pędy z pąków pachowych. Pędy stają się rozgałęzione, bujne, tworzy się na nich więcej łodyg kwiatowych. Szczypać na wiosnę, na samym początku marca. Młode rośliny z sadzonki są ściskane na ósmym lub dziesiątym liściu. Przy uprawie z nasion lepiej uszczypnąć szósty liść.
Przycinanie to metoda kształtowania dojrzałych roślin. Wytnij zdeformowane i stare pędy, pozostawiając nie więcej niż pięć pąków. Jako materiał tnący nadają się pędy cięte. Przycinać wczesną wiosną. Doświadczeni hodowcy kwiatów zalecają przestrzeganie szeregu zasad.
- Sterylność. Nóż musi być ostry i sterylny. Przed użyciem jest parzony wrzątkiem i wycierany alkoholem. Szczypanie wykonuje się czystymi, wstępnie umytymi rękami.
- Światło. Po przycięciu i uszczypnięciu pelargonie są trzymane w jasnym świetle. Przy braku światła młode pędy będą cienkie i słabe.
- rębnia. Usuń wszystkie pędy rosnące wewnątrz buszu. Nadmierna gęstość prowadzi do choroby.
- Przetwarzanie plasterków. Natychmiast po przycięciu sekcje są traktowane proszkiem węglowym, alkoholem, jaskrawą zielenią.
Dzięki elementarnemu przycinaniu i szczypaniu osiągają wysoką dekoracyjność pelargonii – pędy silniej rozgałęziają się, tworzy się bujny, zadbany krzew, nasila się kwitnienie. Bez przycinania roślina szybko się rozciąga, staje się bezkształtna, po kilku latach kwitnienie całkowicie ustaje.
reprodukcja
Propaguje się rozmnażanie pelargonii strefowej przez sadzonki i nasiona. Pierwsza metoda jest uważana za bardziej skuteczną – kwitnienie następuje szybciej, młoda roślina zachowuje wszystkie cechy krzewu macierzystego.
sadzonki
Osobliwości. Sadzonki szybko wypuszczają korzenie i zaczynają rosnąć. Cechy odmianowe rośliny są w pełni zachowane. Jako sadzonki możesz użyć pędów pozostałych po przycięciu.
Procedura
Po około trzech tygodniach przebijają się pierwsze korzenie. Po pojawieniu się stabilnych oznak wzrostu sadzonki sadzi się w osobnych doniczkach. Od początku wiosny przeprowadza się pierwsze przycinanie formacyjne.
Rosnące z nasion
Opis. Daje to lepsze rezultaty niż kupowanie dorosłej rośliny. Nasiona są używane w sklepach. Nie zaleca się zbierania nasion z roślin mieszańcowych – tracą one cechy rośliny sklepowej. Z sadzonek wybiera się tylko najsilniejsze – wyrosną z nich dobre, zdrowe pelargonie.
Procedura
Wybierając się na wakacje, nie możesz się martwić o pelargonię. Spokojnie znosi dwutygodniową nieobecność. Nie trzeba go zbyt dużo podlewać przed wyjazdem. Usuń go z okna, podlej, przykryj glebę mokrą ekspandowaną gliną lub nasączonymi granulkami hydrożelu. Garnek umieść w pojemniku wypełnionym mokrym torfem.
Problemy, choroby i szkodniki
Powszechne szkodniki roślin domowych, choroby grzybowe i zakaźne nie omijają pelargonii. Niewłaściwa pielęgnacja osłabia roślinę, prowadzi do utraty dekoracyjności. Problemy, które możesz napotkać podczas uprawy kwiatu, znajdują odzwierciedlenie w tabeli.
Tabela – Problemy w uprawie pelargonii i ich przyczyny
| Problem | Możliwe przyczyny |
|---|---|
| Liście żółkną i opadają | – Ciepło; – suszenie gleby; – nadmierne podlewanie; – przesycenie gleby azotem; – pierwsze oznaki zgnilizny korzeni; – wełnowiec (w obecności białego nalotu w kątach liści) |
| Krawędzie wysychają, a dolne liście żółkną | – naturalny proces zamierania dolnych liści; – niedożywienie |
| Liście więdną, pojawiają się plamy płaczu | Zgnilizna (łodyga) |
| Brak kwitnienia, roślina żółknie | – Ciepło; – wysoka wilgotność; – brak pożywienia |
| Wzrost zatrzymuje się, roślina więdnie nawet przy regularnym podlewaniu | – Zamknij garnek; – niska kwasowość gleby; – brak azotu; – mączlik; – mączny pluskwa |
| Łodygi stają się czerwone, pokryte brązowo-czerwonymi plamami | – Przeziębienie; – zbyt jasne słońce – rdza |
| Na kwiatku pojawiają się czarne kropki | Nierównomierne podlewanie z nasiąkaniem i wysychaniem gleby |
| Liście żółkną w środku | chloroza magnezowa |
| Krawędzie liści stają się białe i więdną | niedobór azotu |
| Podstawa łodygi ciemnieje, gnije | Szuler |
| Liście opadają | – Suszenie gleby; – grzyb |
| Na liściach tworzą się wodniste obrzęki | – Nieregularne, nierównomierne podlewanie; – obrzęk liści |
| Pojawiają się szarobrązowe plamy | – Szara zgnilizna; – puszysta łatka |
| Kwiat nie rośnie, więdnie | – Zgnilizna korzeni; – robak korzeniowy |
| Na liściach pojawia się białawy nalot | – Mączniak; – mączny pluskwa |
| Brzegi liści brązowieją, wysychają | – Nadmiar fosforu; – spalać nawozem niskiej jakości lub skoncentrowanym |
Nawet przy minimalnej pielęgnacji kwiat będzie wyglądał pięknie i równomiernie rozkwitł. Interesująca jest szeroka gama kolorystyczna odmian.
